siedziałem z Niemcem

w przedziale...

To właściwie był taki zniemczony Polak a la Podolski albo Klose. W każdym bądź razie urodził się na Górnym Śląsku i odwiedza czasem w Polsce rodzinę. Po polsku mówi jak, nie przymierzając – Benedykt XVI...

Niemiec jechał na wesele koleżanki. I aż kipiał z podekscytowania... Ale zdumiałem się jego otwartością . Właściwie to się nie tyle zdumiałem co zadumałem. Bo oto zaczęliśmy rozmawiać, właściwie to on zaczął, bo ja "staropolskim zwyczajem" wścibiłem no w gazetę... "Co tam piszą w gazetach?"- zapytał.. No ... troche mnie zatkało, ale bąknąłem najpierw coś o krzyżu przed pałacem, potem o Kasperczaku, zaczęliśmy rozmawiać, zeszło nam na sport, różnice kulturowe w kontekście organizacji przyjeć weselnych i ostatecznie na to że Polacy nie lubią Niemców i że są pamiętliwi... no bo są pamiętliwi – tego już mojemu rozmówcy nie mówiłem, ale mam wrażenie, że bardziej myślą o przeszłości niż o przyszłości... poza tym są nadęci i napuszeni, mają o sobie wysokie mniemanie, lubią szafować hasłami i jeździć po emocjach... poza tym mają skłonnosci do niczym nie skrępowanej jazdy bez trzymanki nie bacząc na konsekwencje ... Niemiec optymistycznie stwierdził, że trzeba trochę czasu, a wszystko się zmieni... ja, choć z natury jestem optymistą nie podzieliłem jego poglądu... Jakoś tak ostatnie zamieszanie z krzyżem na to wpłynęło...

ale ja nie o Polakach miałem , tylko o Niemcu... otóż Niemiec jak już opowiedział mi o swoim życiu (kończy uniwersytet – odpowiednik polskiego AWF-u, zaczyna pracę za miesiąc) i o tym, że jedzie na wesele koleżanki i że jest szczęśliwy...znienacka wstał i zaczął ściągać koszulę.... potem podkoszulek, spodnie buty i skarpety – następnie zapytał mnie czy potrafię wiązać krawat, nie potrafiłem, więc zapytał pana w środku wagonu, potem ubrał się w różową koszule, weselne ciuchy, opryskał dezodorantem i widząc ogólną konsternację w wagonie zapytał głośno : "No i jak?!?" - wszyscy wybuchnęli śmiechem i zaczęli bć brawo. Poprosił mnie jeszcze o zrobienie zdjęcia, żeby się sobie przyjrzeć – co ozywiście z uśmiechem wykonałem. Gdy wychodził wszyscy się uśmiechali i życzyli wspaniałej zabawy.

I tak sobie myslałem – ile trzeba, żebyśmy my też mieli trochę takiego luzu, swobody , dystnsu do siebie, pogody ducha. Czy to jest kwestia dobrobytu , kultury , czy czegoś jeszcze? O ile łatwiej byłoby żyć.

Dawno, bardzo dawno nie słyszałem, by ktoś mi powiedział, że jest szczęśliwy.

* * *

I tak zastanawiałem się nad naszym... ekhm... narodem...

Podobno mamy dobre cechy , i czasem się one ujawniają w ważnych momentach historyczych – są przebłyski dobroci i mądrości i jednosci– jak na przykład po śmierci papieża, czy tuż po katastrofie smoleńskiej , w życiu codziennym może przy Wielkanocy albo Bożym Narodzeniu coś tam widać – ostatecznie zawsze jednak okazujemy się pieniaczam i awanturnikami. Jak to mówią "nie wykorzystujemy momentów", "tracimy szansę".

I to co zostaje na wierzchu to samo zło – zawiść, niezgoda, pycha... a dobro? Chowa się po kątach by za jakiś czas znowu się pokazać... ale tylko na chwilkę...